Ο Γιάννης Γιαννατσής έφυγε ξαφνικά από κοντά μας. Για όσους τον γνωρίζουμε από μικρό παιδί ακόμη, σαν τον Γιάννη Κατεε, από τα φοιτητικά μας χρόνια, θα τον θυμόμαστε σαν τον έντιμο και πάντα πρόθυμο για κάθε αγώνα στην υπόθεση της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης.
Ο Γιάννης έδωσε με επιμονή σκληρούς αγώνες, σε πολλά μέτωπα και στο μέτωπο της πάλης για ελεύθερους δρόμους (με το κίνημα ενάντια στα διόδια) και χώρους.
Η απουσία του από τους δρόμους του αγώνα θα γίνει σίγουρα αισθητή.
Το Κίνημα Δεν πληρώνω εκφράζει τα πιό θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του σ. Γιάννη.
Παραθέτουμε το παρακάτω κείμενο από τους Λόφους Φιλοπάππου...
Όταν αισθανθήτε την ομορφιά σε μια δύση ηλίου στον λόφο του Φιλοπάππου, όταν περάσετε ένα μαγικό βράδυ στην Πνύκα να ξέρετε ότι αυτή η απόλαυση έχει κάτι από την ψυχή του Γιάννη.
1η Σεπτέμβρη 2015 έφυγε ένας φίλος, ένας γείτονας, ένας σύντροφος, ένας συναγωνιστής, ένας πολυαγαπημένος.
Ο Γιάννης ο Γιαννατσής.
Στάθηκε δίπλα μας σε πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, ενέπνευσε
και εμπνεύστηκε από ανθρώπους. Έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία του
συλλογικού και της αλληλεγγύης και δεν λιγοψύχησε, ακόμα κι όταν
κινδύνευσε η ζωή του από το κράτος, το παρακράτος και τους τραμπούκους
της «νύχτας», υπερασπιζόμενος το συλλογικό έναντι του ατομικού.
Κάποιοι από εμάς τον θυμόμαστε πάνω στα πεσμένα κάγκελα του
Φιλοπάππου της πρώτης λαϊκής συνέλευσης που καλέστηκε στις γειτονιές
μας, το 2002. Κάποιοι τον θυμόμαστε σε κάθε πλατεία όπου οι συνελεύσεις
κατοίκων για κάτι παραπάνω από μία δεκαετία είναι το εργαλείο μέσα από
το οποίο συζητάμε και πράττουμε για όσα μας απασχολούν. Ήμασταν
πεισματικά πλάι στις διαδηλώσεις της γειτονιάς αλλά και στο κέντρο της
Αθήνας.
Παθιασμένος με το πρώτο
αυτοοργανωμένο χώρο της γειτονιάς, την Παρέμβαση Κατοίκων Πετραλώνων,
Θησείου, Κουκακίου. Ήταν δίπλα μας εκείνο το μεσημέρι που καταλάβαμε το
πρώην ΠΙΚΠΑ των Άνω Πετραλώνων, και όλα αυτά τα χρόνια στην
αυτοοργανωμένη δομή του Κοινωνικού χώρου για την Υγεία. Ήταν δίπλα μας,
ανάμεσα σε κατσαρόλες και πολιτικές συζητήσεις, σε όλες εκείνες τις ώρες
που περνούσαμε στην άλλη αυτοοργανωμένη δομή της γειτονιάς, αυτή του
Συλλογικού Χώρου για την Τροφή. Ήμασταν παρέα τα επόμενα βράδυα απ΄ όταν
κάτι τσογλάνια ,υπάλληλοι εστιάτορα των Πετράλωνων, βάλανε φωτιά στην
είσοδο του σπιτιού του, στοχοποιώντας τον για τη συμμετοχή στις
συνελεύσεις για την βιομηχανία της διασκέδασης. Ήμασταν μαζί καθημερινά
στους δρόμους των Πετραλώνων και του Θησείου, αυτός να τρέχει με έναν
χαρτοφύλακα στο χέρι για την δουλειά του αλλά όποτε συναντιόμασταν να
συζητάμε για τη γειτονιά, τις εξελίξεις, να σχεδιάζουμε τις επόμενες
συνελεύσεις, τα επόμενα βήματά μας.
Ο Γιάννης είναι μαζί μας. Και θα είναι όσο δεν θα ξεθωριάζει μέσα
μας. Κι όσο τα πολιτικά οράματά του, που ήταν και είναι και δικά μας, θα
εμπνέουν τις ζωές μας. Ήμαστε κάτι παραπάνω από σίγουροι και σίγουρες
ότι αυτό θα ζητούσε και αυτός εάν βρισκόταν κάπου εδώ τριγύρω και μας
άκουγε. Να δώσουμε μία υπόσχεση στους εαυτούς μας ότι θα συνεχίσουμε να
ραδιουργούμε στην προοπτική της δημιουργίας αυτοοργανωμένων κοινοτήτων
αγώνα στις γειτονιές μας. Και σε κάθε γειτονιά.
Παρασκευή στις 4 μεσημέρι Τρίτο Νεκροταφείο η κηδεία .
Παλληναίων 18 στο σπίτι του μετά , να πιούμε ένα κρασί ,όπως ο ίδιος θα το ήθελε.
Παλληναίων 18 στο σπίτι του μετά , να πιούμε ένα κρασί ,όπως ο ίδιος θα το ήθελε.
